Cykle prac wyrastają z pejzażu, w których obraz natury i środowisko człowieka przetworzone zostają w malarskiej materii na szereg równoległych warstw znaczeniowych, wzajemnie przenikających się lub na siebie nakładających. Materia obrazów, w relacji z ich tytułami jedynie sygnalizuje tropy interpretacyjne. Skojarzenia swobodnie rozpływają się w stwarzanych krajobrazach: naturalnych, naznaczonych zniszczeniem lub wyjałowieniem, ale też w krajobrazie społecznym, gdzie świadectwa zniszczenia ex post sugerują konsekwencje tego, co się wydarzyło i zburzyło wcześniejszy porządek. Możliwe interpretacje odnoszą się zarówno do rzeczywistości organicznej, związanej z porządkiem natury, jak i prowadzą widza w stronę wewnętrznej, intymnej przestrzeni przeżyć poza konkretnym miejscem i czasem, w sugestywny obszar kruchych relacji międzyludzkich i pourywanych więzi. Treść koresponduje z techniką warsztatową, w której akt rozlewania rozcieńczonej farby po płaszczyźnie płótna i ulotność krystalizujących się na nim form tworzą klimat prac. Na rozmytych, nierozgraniczonych przestrzeniach większości obrazów nie jest widoczna sylwetka człowieka, a zaledwie ślady jego obecności i, co nie mniej wymowne, ślady jego nieobecności. Cykl prac w ciemniej tonacji powstał już w okresie pandemii, a wśród nich „Zerwany most” – zawieszone w powietrzu pytanie o możliwość zachowania lub odzyskania więzi w obliczu zagrożenia. Obrazy sięgają daleko poza ramy odczytywania jedynie w kontekście około-pandemicznym. Zagadnienie więzi i ich ulotności przejawia się też w części prac abstrakcyjnych o pogodniejszej tonacji kolorystycznej. Poszukiwania przestrzeni dla doznań prywatnych i zjawisk społecznych przebiegają w sposób nienarzucający dla odbiorcy. To, co pozornie hermetyczne i efemeryczne, nabiera w tym procesie innego wymiaru i zyskuje swoistą trwałość. Może więc należałoby powiedzieć: Przestrzenie tracone – przestrzenie zyskane?

Magdalena Krowicka