Sztukę Grzegorza Mroczkowskiego oszczędną, medytacyjną, powściągliwą cechuje niezwykłe intelektualne wyrafinowanie. Artysta poszukuje w naturze czystej, harmonijnej, a zarazem muzycznej formy, w której dostrzec pragnie uniwersalne prawdy. Tworzy własny język oparty na matematycznych obliczeniach i doświadczeniach z zakresu psychofizjologii widzenia.

Jego obrazy pełne są ukrytych znaczeń i kontekstów. Przepojone mistyczną kontemplacją, osadzone między nastrojowym zamyśleniem a ryzykownym eksperymentem.

W każdej z prac zawarta jest tajemnica, wizja, chwile zwątpienia i zachwytu. Obraz jest wynikową przeżycia, zderzeniem substancjalnej energii z wyobrażeniem i przedmiotem.

Płaszczyznę płócien wypełniają rzędy migotliwych linii – fal o jednolitym natężeniu. Przypominają one helisy DNA czy medytacyjne sznury mala. 

Mroczkowski  nawiązuje do tradycji Mondrianowskiej, ale idzie o krok dalej. Unika grupowania architektonicznych konstrukcji, akcentującej tylko wybrane fragmenty. Zbliża się w tym do koncepcji Strzemińskiego uznającego każdy cm2 obrazu za równowartościowy.

Przystępując do pracy artysta projektuje obrazy tak, by można je było pokazać w różnych konfiguracjach. Urzeka go zmienność.

Inspiracje czerpie z pejzażu. Płaskie, nudne pejzaże Mazowsza i Kujaw podobają mu się najbardziej. Porządkuje je na swój sposób, szukając uniwersalnych prawideł i duchowości. W naturze zawsze jest prawda – fizyczna i transcendentalna – mówi.

Krajobraz wzbudza w artyście wewnętrzny rezonans. Pejzaże powracają, nakładają się na siebie, zderzają się ze sobą. Malowanie ich przypomina rozwiązywanie równania. Trzeba znaleźć wewnętrzną logikę i matematyczny porządek.

Mroczkowski tworzy koherentną, wielowymiarową wizję świata, pogrążonego w nieustannym ruchu. Fale na jego obrazach drgają i rezonują. Z właściwą teozofom ambicją artysta chce pokazać zarazem świat i zaświat. To, co widzimy, wydaje się tylko częstotliwością o konkretnej wibracji. W umysłach dekodujemy fale elektromagnetyczne. Ulegamy złudzeniu. Świat nie jest miejscem, lecz stanem umysłu. 

Grzegorz Mroczkowski wykorzystuje doświadczenia op-artu. Zagęszczone, uszeregowane elementy wydają się poruszać, przenikać, mijać, a dzięki oddziaływaniu koloru występować to wprzód, to oddalać.

Barwy tworzą wewnętrzne napięcia. Linie bieli i czerni wprowadzają muzyczność – pauzę i dźwięk. Powierzchnie wielu płócien dzielą regularne barwne prostokąty lub pasy przywołujące bezpośrednie skojarzenie z pejzażem. W Pejzażu z liniami artysta wygłusza kolory, do tonów ziemi. Mało tu zieleni, jest ona raczej wynikową mieszania się w oku płaszczyzn żółcieni i błękitów. Zniesione przeciwstawne ich dynamiki wprowadzają ciszę i nieruchomość. Nawet tnące powierzchnię diagonalne linie nie burzą ogólnej równowagi. Usytuowanie linii, ich długość, kierunki pod jakimi się przecinają zostały precyzyjnie obliczone, stąd wrażenie całkowitej harmonii.

Na innych płótnach czerwień aktywną, ziemską przygłusza błękit. Czasami Mroczkowski tworzy tylko nieba, budzące tęsknotę za transcendencją. Nakładane na siebie niebieskie i czarne helisy niosą bezgraniczny smutek, niemal wzywają w nieskończoność. Kiedy indziej maluje szaleństwo – dynamizuje błękit żółtymi wstęgami. Odnosimy wrażenie, że to wyładowania elektryczne na burzowym niebie. 

Artysta dostrzega duchowe znaczenie warsztatu. Eksperymentuje z dawną techniką. Subtelna niemal eteryczna malarska tkanka obrazów jest wynikiem stosowania tempery żółtkowej. Kolor kładziony laserunkowo zachowuje transparencję i świetlistość. Samo światło zdaje się dobywać od wewnątrz.

Grzegorz Mroczkowski jest wizjonerem tworzącym bardzo indywidualną, izolowaną i odmienną wizję świata. Połączenie tej wizji z adekwatnością środków formalnych i warsztatowych czyni jego malarstwo wyjątkowym, a dla odbiorców ważnym. Wciąż istnieje w nas tęsknota za widzeniem świata w sposób niepowtarzalny i zindywidualizowany, tym większa im więcej zjawisk w świecie sztuki zmierza do kształtowania naszej wyobraźni w sposób banalny i szablonowy.

Katarzyna Haber