Zainteresowania Okurowskiej koncentrują się wokół ceramiki i kamienia. Z ceramicznych malutkich płytek, przypominajacych kostki domina, artystka buduje uwodzące instalacje – miejsca. Tworzy imaginacyjne mapy, stawia budynki, konstruuje fantasmagoryczne miasta. Mikroskala przywodzi na myśl szklane kule ze śniegiem. Jej twórczość przypomina nieco Gabriela Orozco, budującego labiryntowe kompozycje z kamyków, kulek i zbędnych bibelotów. Odnajdujemy w niej zarazem dalekie echo Rachel Whiteread i jej instalacji „Embankment” z Tate Modern – konstrukcji z białych szescianów niczym kostki cukru, przywodzacej na myśl wypełniony tajemniczymi pudłami magazyn z Indiany Jonesa.

W pracach Okurowskiej kryje się tajemnica niedostępnych przestrzeni, nieznanych miejsc, pociągająca, bajkowa estetyka a zarazem podejrzenie, a może swiadomość istnienia innych kwantowych wymiarów. Artystka zafascynowana jest mikrostrukturami tworzonymi przez grzyby, narośla, formy biologiczne. Również w architekturze zwłaszcza wernakularnej dostrzega swoisty biologizm. Struktury, które buduje, nawiazują do roslinnych wiwariumów. Mają odtwarzać mikrokosmosy. Szklane klosze, które pojawiają się w części prac pełnią funkcję ochronną. Izolują zawarte wewnątrz mikroświaty od niebezpiecznych czynników zewnętrznych. Na jednej z wystaw Pauliny Okurowskiej dziewczynka zapytała swojego tatę: „A gdzie jest wilk”? Dla artystki był to największy komplement.

Katarzyna Haber