W rzeźbach Pawła Jackowskiego uderza miłość do materii. Wygładzona, pieczołowicie cyzelowana bryła drewna przypomina długo obracany w dłoniach kawałek jadeitu.

Mimo niewielkiej skali rzeźby sprawiają wrażenie monumentalnych. Ich formy są niejednorodne. Niektóre geometrycznie masywne, inne organiczne, przywołujące w pamięci dziwne prastare organizmy z wyciągającym się ku widzom otworem gębowym. Kolejne jak domki z kart postawiono w chwiejnej równowadze. Skomponowane została na zasadzie kontrastu – zderzenia ciężaru i lekkości, bezwładu i napięcia, statycznej masy i dynamicznych detali. Przez ledwo uchwytne nawiązanie do rzeźby afrykańskiej wydają się formą odległą, archaiczną dryfującą poza czasem.

Mają prostotę a zarazem siłę murzyńskich idoli – wewnętrzne napięcie form i niezmącony spokój. Działają w sposób kumulatywny – pojedyncze wrażenia składają się w sumę wszystkich wrażeń, co buduje niejako nasze wyobrażenie o ich wyglądzie.

Na wielu płaszczyznach Jackowski prowadzi przewrotną grę z widzem. Powołuje do życia fikcyjnego autora Michela Elisa, przerzucając na niego ciężar odpowiedzialności. Wprowadza w błąd kolorem i rodzajem obróbki materiału, sugerując kamień wygładzony przez erozję, a wreszcie powołuje formy, które niosą sugestię spetryfikowanych pierwotnych organizmów.