Świat wyobraźni młodej węgierskiej artystki Anny Nemes zamyka się w akcie, bliskim poetyce Luciana Freuda i Egona Schiele. Jej prace są intymne a zarazem niedyskretne. Artystka obnaża więcej niż to, co chcielibyśmy dostrzec przy pobieżnym oglądzie. Postacie mężczyzn i kobiet, stare i młode buzują dziwnymi siłami materii. Pomiędzy harmonią i bezładem ujawnia się świat wewnętrznych napięć. Workowate korpusy mienią się odcieniami brudnych fioletów, brązów, szarości. Ciała deformują się, ukazując aberracje psychiczne. Wyginają się w dziwacznych pozach. Transmutują w formy półzwierzęce. Jest to świat trawiony chorobą, niespokojny, pełen lęków i obsesji. Świat mrocznych tajemnic, o których artystka mówi w sposób zawoalowany, pozostawiając przestrzeń dla refleksji i interpretacji. Przywołany tu rysunek Schiele o secesyjnej, dekadenckiej stylizacji i zabarwiona obsesjami twórczość Freuda posłużyły być może Nemes za natchnienie, surowiec dla wyrażenia własnych stanów psychicznych. Nerwowy dukt pędzla i dźwięczne akwarelowe zestawienia plam barwnych wydają się przeniesione z twórczości Schiele, wolumen postaci jest jednak na wskroś współczesny. Jest w tym malarstwie autentyczność i jakaś tragiczna powaga, być może skutek doświadczeń artystki w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną.