Pod przewrotnym tytułem „Landscapes.” kryje się cykl obrazów, z których ani jeden nie jest klasycznym pejzażem. Wśród nich jest parę prac, które można by z pewnym trudem uznać za odmianę pejzażu miejskiego, ale już wnętrze salonu lub kościoła raczej nie mieści się w tej kategorii. Tym bardziej nie jest pejzażem widok rzymskiej via Fani przedstawiający scenę zamachu na Aldo Moro. Nie chodzi więc z pewnością o pejzaż w klasycznym rozumieniu malarskiej typologii, ale o „landscape” w szerszym antropologicznym sensie. „Land” w koncepcji, do której odnosi się artysta, oznacza ziemię, która nas zrodziła i uformowała i do której nieodwołalnie przynależymy. „Scape”, a właściwie etymologicznie „shape”, to kształt, jaki ludzie nadają swojej przestrzeni, aby ją zamieszkać, ale też forma lub raczej formy, w jakie człowiek świat ujmuje, aby go zrozumieć. Plac w Lizbonie na przykład, nie będzie więc na obrazie po prostu widokiem, ale będzie zawierał w sobie różne doświadczenia tego konkretnego miejsca oraz ideę placu, którą nosimy w sobie. To zakotwiczenie w uniwersalnym sensie sprawia, że tak trudno sceny z obrazów Alka umiejscowić w czasie – nie sposób określić pory dnia, roku, a nawet dekady. Forma przestrzeni jest bardziej zapisem pamięci niż fizycznym euklidesowym porządkiem. Ulotne wrażenia i emocje, które pochodzą z obserwacji świata, zostają włączone w struktury rozumienia tworząc nową syntezę. Przeniesiona na płótno ma szansę stać się zaczynem opowieści, którą każdy z nas, stając przed obrazem, ułoży dla siebie od nowa.

Alek Slon