Obrazy Agnieszki Zawiszy wynikając z obserwacji rzeczywistości są jednocześnie zapisem samego procesu jej oglądu daleko dalej rozumianego niż tylko odtworzenie. I choć w prezentowanych na wystawie pracach artystka „zapożycza” fragmenty realnego pejzażu, to z pewnością jej celem nie jest proste ich utrwalenie. Punktem wyjścia pracy jest zwykle fragment zdjęcia dokumentującego miejsce czy wydarzenie bliskie autorce. To pierwsza faza pracy nad obrazem, pierwsza inspiracja – konieczna, aby proces tworzenia mógł się rozpocząć. Następne fazy powstawania obrazu to przekształcanie jednostkowego, prywatnego artefaktu w swego rodzaju grę planów wizualnych. Agnieszka Zawisza w swych płótnach zawsze poszukuje możliwości zobrazowania poszczególnych fragmentów rzeczywistości tak, by przekaz samego obrazu przekraczał ramy potocznej obserwacji. Budując malarską przestrzeń poszczególne pejzażowe elementy zestawia z formami abstrakcyjnymi próbując czy użyte formy będą w stanie zrównoważyć się wzajemnie i osiągnąć harmonię.